Inner Journey
อิตาลี...อาณาจักรโรมันอันรุ่งเรือง (ตอนที่ 3)
“ก็อก ก็อก” เสียงเคาะประตูเล็กดังขึ้น พี่รีบตะโกนถามออกว่าไป “นั่นใช่พ่อหรือเปล่าคะ” พอได้ยินคำว่า “ใช่” เท่านั้นเอง พี่รีบวิ่งไปบอกเจ้าของบ้านที่นั่งรออยู่ในรถว่า “สามีฉันกลับมาแล้ว ช่วยเปิดประตูใหญ่ให้พวกเราด้วย”
แม้เราจะถูกล็อคอยู่ด้านในไม่นานนัก แต่ช่วงเวลาที่ประตูบานใหญ่ค่อยๆ เปิดออก มันเหมือนเราถูกปล่อยตัวเป็นอิสรภาพอีกหน มันเป็นความรู้สึกที่แวบขึ้นมาแป๊ปเดียวและจางหายไป
ตอนนั้นเราทุกคนเหนื่อยกันมาก คิดได้อย่างเดียวว่าต้องออกจากตึกนี้ไปก่อน เรื่องที่พักไว้คิดกันอีกที ขณะกำลังดูทางให้พี่สมบูรณ์ถอยรถเพราะข้างหน้าติดประตูใหญ่ ข้างหลังติดเสาหิน อยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิง 2 คนเดินมาหาเรา ตะโกนทักว่า “พวกคุณไปอยู่ไหนมา เรากำลังตามหาคุณอยู่ ทำไมไม่โทร. หาพวกเราเลย”
ตอนนั้นสมองประมวลผลไม่ถูกว่า คุณแม่ท้องแก่กับหญิงสาวคนนี้เป็นใคร ทำไมรู้จักเรา มารอเราทำไม พอยืนฟังซักพักถึงรู้ว่าเธอคือเจ้าหน้าที่ของ Service Apartment ที่รอเรามาทั้งวัน พี่เลยถามกลับว่ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นครอบครัวเรา เธอบอกว่าเมื่อกี้สามีคุณเดินไปถามร้านใกล้ๆ นี้ ฉันเลยรีบออกมาตามหาหลังรับโทรศัพท์จากเจ้าของร้านว่ามีคนมาถามหาที่พัก
โอ้ว! เหมือนนางฟ้ามาโปรด เธอยิงคำถามพี่สมบูรณ์แบบไม่ยั้งว่า “คุณไปอยู่ไหนมา เราพยายามติดต่อคุณผ่านอีเมล์ ผ่านตัวแทน แต่ไม่มีใครติดต่อคุณได้เลย เรานึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว ทำไมคุณไม่ติดต่อกลับเพราะปกติเราจะบอกวิธีที่มาถึงที่นี้ได้ง่ายและเร็วที่สุด ตอนนี้ที่จอดรถไม่มีแล้วเพราะเราติดต่อคุณไม่ได้ ที่จอดรถแถวนี้ต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือน”
ฟังเธอรัวเป็นชุด พี่ยิ้มและตอบแทนพี่สมบูรณ์ว่า “สามีฉันยุ่งมากเลยไม่มีเวลาตอบอีเมล์คุณ” “ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี เราเอากระเป๋าไปเก็บที่พักก่อนดีไหม แล้วค่อยไปหาที่จอดรถกัน” เธอส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ไม่ เราจะค่อยๆ ทำทีละเรื่อง คุณเอากระเป๋าลงก่อนนะ เดี๋ยวให้สามีคุณไปหาที่จอดรถให้ได้ก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องที่พักกันทีหลัง”
พี่มองไปรอบข้างเห็นโบสถ์ตั้งอยู่ตรงหน้าแวดล้อมไปด้วยถังขยะใบใหญ่หลายใบ มีกระถางต้นไม้ที่มีก้นบุหรี่อยู่เกลื่อนกลาด มีคนท้องถิ่นเดินผ่านทางแคบและมืด ลูกบอกว่าคนที่นี่แปลกดีชอบจ้องมองแบบไม่กระพริบตา ตลอดทางเราเจอคนจ้องมาตลอด แต่ในบรรยากาศแบบนี้ขอไปถึงที่พักก่อนน่าจะดีที่สุด ตอนนั้นนึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่า Service Apartment ที่เธอบอกว่าเลี้ยวซ้ายไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะอยู่ตรงไหน
เสียงตะโกนจากคุณแม่ท้องแก่บอกว่า “เฮ้! เราได้ที่จอดรถแล้ว เหลือที่ว่างคันหนึ่งพอดี” หญิงสาวข้างพี่บอกว่า “ดีใจกับครอบครัวคุณจริงๆ ไม่อย่างนั้นสามีคุณต้องขับไปจอดรถนอกเมือง” เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอ 2 คนถึงลุ้นเรื่องที่จอดรถราวกับถูกล็อตเตอรี่ เธอแอบบ่นเล็กๆ ว่าถ้าจองมาก่อนไม่ต้องโดนชาร์จแพงเท่านี้ (คืนละ 35 ยูโร คิดเป็นเงินไทยประมาณ 1,400 บาท)
เธอบอกว่าเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องบริการลูกค้าให้ดีที่สุด นี่คือปรัชญาการบริการของ Apartment เรา ความสุขของลูกค้าคือความสุขของเรา ระหว่างนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา สองคนโผกอดกันเหมือนไม่ได้เจอกันนานและหันกลับมาแนะนำว่า “นี่แม่ของฉัน” พี่หันไปยิ้มให้และทักทายพูดคุยสักพัก พี่สมบูรณ์และคุณแม่ท้องแก่เดินกลับมาสมทบพอดี
“ตามฉันมา” เป็นประโยคสั้นๆ ที่เฝ้ารอ ตอนนั้นรู้สึกอย่างเดียวว่าขอให้ถึงที่พักให้เร็วที่สุดด้วยเถิดเพราะทุกคนเหนื่อยมากแล้ว เราเดินผ่านประตู 3 ชั้นที่ภายนอกไม่มีทางได้รู้ว่านี่คือ Apartment เพราะไม่มีอะไรสะดุดตา แต่พอเปิดประตูบานสุดท้ายที่เข้าห้องพัก เรา 5 คนต้องตกตะลึงว่า “ทำไมอลังการขนาดนี้”
Apartment ที่ว่ามีเพียงหลังเดียว สูง 3 ชั้น มีห้องนอนใหญ่ 1 ห้อง ห้องนอนเด็ก 1 ห้อง มีเตียงเสริมใหญ่ตรงชั้นลอยอีก 1 เตียง มีห้องน้ำใหญ่พร้อมห้องแต่งตัว 1 ห้อง ห้องน้ำเล็ก 1 ห้อง มีห้องนั่งเล่นที่กว้างมากอยู่หลัง 1 ห้องครัวใหญ่ ที่มีอุปกรณ์ครัวครบครัน
พี่เพิ่งรู้ว่าเธอคือเจ้าของที่นี่ พวกเราเกรงใจเธอมากเพราะเธอเดินพาเราสำรวจทุกห้อง และเดินขึ้นชั้น 3 แบบไม่หอบทั้งๆ ที่ท้องแก่จะถึงกำหนดคลอดลูกสาวคนที่ 2 กลางเดือนมกรานี้แล้ว เธอเดินมาเปิดตู้เย็นใหญ่ที่มีทั้งเครื่องดื่ม น้ำผลไม้ น้ำเปล่า นม ขนมปัง เบียร์สดและไวน์เตรียมไว้ให้ครบครัน
เธอบอกว่าที่นี่ได้รางวัลห้องพักดีเด่นเมื่อปีที่แล้วจาก Booking.com ได้คะแนน 9.7 เต็ม 10 นี่คือสวรรค์บนดินสำหรับพวกเราชัดๆ เธอบอกว่าที่นี่คือที่พักกลางใจเมืองที่เราสามารถเดินออกไปเที่ยวเลียบชายทะเลและสั่งพิซซ่าร้านอร่อยมากินได้ตลอด
หลังร่ำลาเจ้าของบ้านและลูกสาววัย 4 ขวบที่คุณแม่พามาทักทายพวกเราในตอนหลัง เราสองคนพ่อแม่ตัดสินใจที่จะเดินลงบันไดหินที่ทอดยาวประมาณตึก 4 ชั้นลงไปซื้อพิซซ่าและพาสต้าจากร้านดังที่เจ้าบ้านแนะนำ พี่อยากให้มื้อเย็นวันนี้เป็นมื้อพิเศษเพื่อปลอบขวัญดวงจิตของกันและกัน
อาหารคือสัญลักษณ์ของความรัก ความเอื้ออาทรและการเฉลิมฉลองที่เรากลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พิซซ่าบางกรอบร้อนๆ ตบท้ายด้วยเค้กเนยสดก้อนใหญ่ที่เจ้าบ้านเตรียมไว้ให้พร้อมชาอุ่นๆ ที่ปัญญ์ชงให้ ทำให้โต๊ะอาหารเย็นของเราอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะก่อนแยกย้ายกันไปนอนด้วยความอ่อนเพลีย
พรุ่งนี้เรามีแผนไปเที่ยวโบสถ์ในเมือง Amalfi ที่อยู่ติดชายทะเลและเมือง Pompei เมืองที่ภูเขาไฟระเบิด มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นเพื่อยืนยันถึงการดำรงอยู่ของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวเรา เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามตอนต่อไปค่ะ
รัก
พี่ณี
29/12/61
บริษัท เดอะ ทรี เวิลด์ส ครีเอเตอร์ จำกัด
LINE ID : the3worldscreator
Facebook : www.facebook.com/the3worldscreator
Tel. 093-2459985, 02-5309150
Fax. 02-5309150
แม้เราจะถูกล็อคอยู่ด้านในไม่นานนัก แต่ช่วงเวลาที่ประตูบานใหญ่ค่อยๆ เปิดออก มันเหมือนเราถูกปล่อยตัวเป็นอิสรภาพอีกหน มันเป็นความรู้สึกที่แวบขึ้นมาแป๊ปเดียวและจางหายไป
ตอนนั้นเราทุกคนเหนื่อยกันมาก คิดได้อย่างเดียวว่าต้องออกจากตึกนี้ไปก่อน เรื่องที่พักไว้คิดกันอีกที ขณะกำลังดูทางให้พี่สมบูรณ์ถอยรถเพราะข้างหน้าติดประตูใหญ่ ข้างหลังติดเสาหิน อยู่ดีๆ ก็มีผู้หญิง 2 คนเดินมาหาเรา ตะโกนทักว่า “พวกคุณไปอยู่ไหนมา เรากำลังตามหาคุณอยู่ ทำไมไม่โทร. หาพวกเราเลย”
ตอนนั้นสมองประมวลผลไม่ถูกว่า คุณแม่ท้องแก่กับหญิงสาวคนนี้เป็นใคร ทำไมรู้จักเรา มารอเราทำไม พอยืนฟังซักพักถึงรู้ว่าเธอคือเจ้าหน้าที่ของ Service Apartment ที่รอเรามาทั้งวัน พี่เลยถามกลับว่ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นครอบครัวเรา เธอบอกว่าเมื่อกี้สามีคุณเดินไปถามร้านใกล้ๆ นี้ ฉันเลยรีบออกมาตามหาหลังรับโทรศัพท์จากเจ้าของร้านว่ามีคนมาถามหาที่พัก
โอ้ว! เหมือนนางฟ้ามาโปรด เธอยิงคำถามพี่สมบูรณ์แบบไม่ยั้งว่า “คุณไปอยู่ไหนมา เราพยายามติดต่อคุณผ่านอีเมล์ ผ่านตัวแทน แต่ไม่มีใครติดต่อคุณได้เลย เรานึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว ทำไมคุณไม่ติดต่อกลับเพราะปกติเราจะบอกวิธีที่มาถึงที่นี้ได้ง่ายและเร็วที่สุด ตอนนี้ที่จอดรถไม่มีแล้วเพราะเราติดต่อคุณไม่ได้ ที่จอดรถแถวนี้ต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือน”
ฟังเธอรัวเป็นชุด พี่ยิ้มและตอบแทนพี่สมบูรณ์ว่า “สามีฉันยุ่งมากเลยไม่มีเวลาตอบอีเมล์คุณ” “ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี เราเอากระเป๋าไปเก็บที่พักก่อนดีไหม แล้วค่อยไปหาที่จอดรถกัน” เธอส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ไม่ เราจะค่อยๆ ทำทีละเรื่อง คุณเอากระเป๋าลงก่อนนะ เดี๋ยวให้สามีคุณไปหาที่จอดรถให้ได้ก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องที่พักกันทีหลัง”
พี่มองไปรอบข้างเห็นโบสถ์ตั้งอยู่ตรงหน้าแวดล้อมไปด้วยถังขยะใบใหญ่หลายใบ มีกระถางต้นไม้ที่มีก้นบุหรี่อยู่เกลื่อนกลาด มีคนท้องถิ่นเดินผ่านทางแคบและมืด ลูกบอกว่าคนที่นี่แปลกดีชอบจ้องมองแบบไม่กระพริบตา ตลอดทางเราเจอคนจ้องมาตลอด แต่ในบรรยากาศแบบนี้ขอไปถึงที่พักก่อนน่าจะดีที่สุด ตอนนั้นนึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่า Service Apartment ที่เธอบอกว่าเลี้ยวซ้ายไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะอยู่ตรงไหน
เสียงตะโกนจากคุณแม่ท้องแก่บอกว่า “เฮ้! เราได้ที่จอดรถแล้ว เหลือที่ว่างคันหนึ่งพอดี” หญิงสาวข้างพี่บอกว่า “ดีใจกับครอบครัวคุณจริงๆ ไม่อย่างนั้นสามีคุณต้องขับไปจอดรถนอกเมือง” เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอ 2 คนถึงลุ้นเรื่องที่จอดรถราวกับถูกล็อตเตอรี่ เธอแอบบ่นเล็กๆ ว่าถ้าจองมาก่อนไม่ต้องโดนชาร์จแพงเท่านี้ (คืนละ 35 ยูโร คิดเป็นเงินไทยประมาณ 1,400 บาท)
เธอบอกว่าเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องบริการลูกค้าให้ดีที่สุด นี่คือปรัชญาการบริการของ Apartment เรา ความสุขของลูกค้าคือความสุขของเรา ระหว่างนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา สองคนโผกอดกันเหมือนไม่ได้เจอกันนานและหันกลับมาแนะนำว่า “นี่แม่ของฉัน” พี่หันไปยิ้มให้และทักทายพูดคุยสักพัก พี่สมบูรณ์และคุณแม่ท้องแก่เดินกลับมาสมทบพอดี
“ตามฉันมา” เป็นประโยคสั้นๆ ที่เฝ้ารอ ตอนนั้นรู้สึกอย่างเดียวว่าขอให้ถึงที่พักให้เร็วที่สุดด้วยเถิดเพราะทุกคนเหนื่อยมากแล้ว เราเดินผ่านประตู 3 ชั้นที่ภายนอกไม่มีทางได้รู้ว่านี่คือ Apartment เพราะไม่มีอะไรสะดุดตา แต่พอเปิดประตูบานสุดท้ายที่เข้าห้องพัก เรา 5 คนต้องตกตะลึงว่า “ทำไมอลังการขนาดนี้”
Apartment ที่ว่ามีเพียงหลังเดียว สูง 3 ชั้น มีห้องนอนใหญ่ 1 ห้อง ห้องนอนเด็ก 1 ห้อง มีเตียงเสริมใหญ่ตรงชั้นลอยอีก 1 เตียง มีห้องน้ำใหญ่พร้อมห้องแต่งตัว 1 ห้อง ห้องน้ำเล็ก 1 ห้อง มีห้องนั่งเล่นที่กว้างมากอยู่หลัง 1 ห้องครัวใหญ่ ที่มีอุปกรณ์ครัวครบครัน
พี่เพิ่งรู้ว่าเธอคือเจ้าของที่นี่ พวกเราเกรงใจเธอมากเพราะเธอเดินพาเราสำรวจทุกห้อง และเดินขึ้นชั้น 3 แบบไม่หอบทั้งๆ ที่ท้องแก่จะถึงกำหนดคลอดลูกสาวคนที่ 2 กลางเดือนมกรานี้แล้ว เธอเดินมาเปิดตู้เย็นใหญ่ที่มีทั้งเครื่องดื่ม น้ำผลไม้ น้ำเปล่า นม ขนมปัง เบียร์สดและไวน์เตรียมไว้ให้ครบครัน
เธอบอกว่าที่นี่ได้รางวัลห้องพักดีเด่นเมื่อปีที่แล้วจาก Booking.com ได้คะแนน 9.7 เต็ม 10 นี่คือสวรรค์บนดินสำหรับพวกเราชัดๆ เธอบอกว่าที่นี่คือที่พักกลางใจเมืองที่เราสามารถเดินออกไปเที่ยวเลียบชายทะเลและสั่งพิซซ่าร้านอร่อยมากินได้ตลอด
หลังร่ำลาเจ้าของบ้านและลูกสาววัย 4 ขวบที่คุณแม่พามาทักทายพวกเราในตอนหลัง เราสองคนพ่อแม่ตัดสินใจที่จะเดินลงบันไดหินที่ทอดยาวประมาณตึก 4 ชั้นลงไปซื้อพิซซ่าและพาสต้าจากร้านดังที่เจ้าบ้านแนะนำ พี่อยากให้มื้อเย็นวันนี้เป็นมื้อพิเศษเพื่อปลอบขวัญดวงจิตของกันและกัน
อาหารคือสัญลักษณ์ของความรัก ความเอื้ออาทรและการเฉลิมฉลองที่เรากลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พิซซ่าบางกรอบร้อนๆ ตบท้ายด้วยเค้กเนยสดก้อนใหญ่ที่เจ้าบ้านเตรียมไว้ให้พร้อมชาอุ่นๆ ที่ปัญญ์ชงให้ ทำให้โต๊ะอาหารเย็นของเราอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะก่อนแยกย้ายกันไปนอนด้วยความอ่อนเพลีย
พรุ่งนี้เรามีแผนไปเที่ยวโบสถ์ในเมือง Amalfi ที่อยู่ติดชายทะเลและเมือง Pompei เมืองที่ภูเขาไฟระเบิด มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นเพื่อยืนยันถึงการดำรงอยู่ของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวเรา เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามตอนต่อไปค่ะ
รัก
พี่ณี
29/12/61
บริษัท เดอะ ทรี เวิลด์ส ครีเอเตอร์ จำกัด
LINE ID : the3worldscreator
Facebook : www.facebook.com/the3worldscreator
Tel. 093-2459985, 02-5309150
Fax. 02-5309150
