​Inner Journey
วันนี้ที่รอคอย

​วันนี้เมื่อ 20 ปีก่อน เป็นวันที่ผู้หญิงคนหนึ่งได้เรียนรู้ว่าคำว่า “แม่” มีความหมายลึกซึ้งและยิ่งใหญ่เพียงใด ถือเป็นการก้าวผ่านทุกข้อจำกัดในชีวิตในวันที่ได้ทำหน้าที่ “แม่ของบ้าน”
 
มีคนเคยบอกว่าให้เก็บเกี่ยววันเวลาของการใช้ชีวิตคู่ให้ยาวนานที่สุดเท่าที่จะมากได้ก่อนตัดสินใจมีลูก เมื่อก่อนพี่เห็นด้วยกับความคิดนี้ เพราะชีวิตคู่ที่มีกันสองคนนั้นแสนจะคล่องตัวและเต็มไปด้วยสีสัน เราสามารถสังสรรค์เฮฮาได้เต็มที่ แต่วันนี้มุมมองต่อชีวิตพี่เปลี่ยนไปหลังพี่คลอดปราง
 
ถ้าใครได้เคยอ่านวีรกรรมการเป็นแม่ของพี่ พี่คิดว่าวันนี้พี่เดินทางออกจากจุดเดิมมาไกลมากโข พี่ไม่เคยคิดเลยว่าสาวน้อยหน้าตาพริ้มเพราผู้มีน้ำหนักตัวแรกคลอดเพียง 3.2 กก. จะมาเปลี่ยนชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุมากกว่าถึง 34 ปีได้อย่างหมดรูป
 
20 ปีของการเดินทางไกล จากวันที่เราสองคนพ่อแม่ไปเข้าคอร์สออกกำลังกาย เรียนวิธีเป่าลมเพื่อเบ่งคลอดอยู่หลายอาทิตย์ ไปเดินวนดูของใช้เด็กอ่อนกันอยู่หลายหน แต่ยังไม่ได้ซื้อเพราะคนสมัยก่อนเชื่อว่าอย่าเพิ่งรีบเตรียมซื้อของล่วงหน้า ไว้เตรียมตอนใกล้คลอดจะปลอดภัยและเป็นสิริมงคลกับลูกมากกว่า

​คนแรกที่ได้เห็นปรางคลอดจากท้องแม่คือพ่อ เพราะแม่เจ็บท้องนานเกินคุณหมอเลยตัดสินใจผ่าปรางด้วยการวางยาสลบแม่ พ่อตื่นเต้นมากๆ กลับมาเล่าให้แม่ฟังว่าไม่กล้าอุ้มปรางตอนคุณยายหมออุ้มปรางมาให้พ่อดู ไม่น่าเชื่อว่าจากวันนั้นจนถึงวันนี้ เราสองคนแม่ลูกจะได้มานั่งคุยกันเรื่องชีวิตอย่างจริงจังในอีก 20 ปีต่อมา
 
ช่วงกินข้าวมื้อพิเศษร่วมกัน แม่ถามปรางว่า
“ลูกมีมุมมองต่อชีวิตอย่างไรในวันที่ปรางอายุ 20”
 
ปรางตอบติดตลกว่า “เป็นชีวิตที่แค่เปลี่ยนตัวเลขนำหน้าอายุ แต่มุมมองต่อชีวิตเป็นคำถามที่กว้างเกินไปตอบยาก”
 
แม่เปลี่ยนคำถามใหม่ว่า “แล้วชีวิตวัยรุ่นเป็นอย่างไรลูก”
 
ปรางตอบว่า “แม่ถามตอนนี้ปรางก็ตอบยากอีกเพราะตอนนี้ปรางเป็นวัยรุ่นอยู่คงตอบไม่ได้ว่าเป็นอย่าง แต่ถ้าให้ย้อนมองช่วงวัยเด็กปรางพอตอบได้”
 
ปรางเล่าว่าเมื่อก่อนปรางเห็นพ่อแม่เป็นไอดอล พ่อแม่เก่งคนละเรื่อง แต่พอโตขึ้นพ่อแม่ยังเก่งอยู่นะ แต่ปรางทำได้เท่าพ่อแม่หรือทำได้ดีกว่าแม่แล้วในบางเรื่อง แม่พยักหน้าเห็นด้วยเต็มที่ เพราะนั่นคือความตั้งใจที่อยากเห็นลูกไปได้ไกลกว่าเราสองคน
 
ระหว่างนั่งคุยกันโอมแทรกเข้ามากลางวงและพูดเรื่องหนังสือที่แม่ซื้อให้อ่านเป็นเรื่องเกี่ยวกับ “ความตาย” ปรางหันไปบอกน้องว่า รู้หรือเปล่าถ้าเป็นเมื่อก่อนโอมถูกแม่ตีแล้วถ้าพูดเรื่องนี้ ปรางหันกลับไปเล่าให้น้องฟังว่าปรางทะเลาะกับแม่ใหญ่โตมากเพราะพูดคำๆ นี้

ปรางเล่าต่อว่าเมื่อก่อนแม่หัวร้อนมากแต่ตอนนี้แม่พัฒนาแล้ว ไม่อย่างนั้นโอมจะถูกตีเหมือนปราง พี่นั่งยิ้มไม่ได้ขยายความต่อว่าทำไมเรื่องราวจึงลุกลามใหญ่โตถึงขนาดลงไม้ลงมือในช่วงเปลี่ยนผ่านที่ปรางอายุ 14 ย่าง 15
 
พี่หันกลับมาคุยและถามปรางต่ออีกหลายเรื่องจนมาถึง 2 คำถามสุดท้ายว่า คำว่า “อิสรภาพในมุมมองของปรางคืออะไร” และ “จริงหรือเปล่าที่วัยรุ่นอยากอยู่กับเพื่อนมากกว่าอยู่กับพ่อแม่”
 
ปรางตอบคำถามแรกว่า “อิสรภาพ” มาพร้อม “ความรับผิดชอบ” เราไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้แต่เราทำอย่างเป็นอิสระได้ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่หล่อหลอมเรามาทั้งพ่อแม่ คุณครู โรงเรียน พี่น้อง เพื่อน บอกไม่ได้ว่าใครเป็นคนทำให้ปรางเป็นคนแบบนี้ โตขึ้นมาก็เป็นแบบนี้แล้ว ดังนั้น เวลาจะทำอะไร...เราต้องคิดถึงคนเหล่านี้ด้วย
 
ในมุมมองของปราง วัยรุ่นคือคนที่มีอิสระทางความคิด ตอนนี้เราสามารถ “คิด” ได้ด้วยตัวเองแล้ว เพราะเรา “คิดได้เอง” เราจึงต้องรับผิดชอบกับความคิดของตัวเอง

ปรางตอบคำถามที่สองของแม่ว่า “อันนี้คงขึ้นอยู่กับบุคลิกของวัยรุ่นแต่ละคน ปรางเป็นคนติดบ้าน เพราะอยู่บ้านไม่ต้องปรับตัว เป็นตัวของตัวเองเต็มที่ บ้านเรามีกฎที่ชัดเจน ทุกคนรู้ว่าต้องทำและไม่ต้องทำอะไร เราคุยกันได้ทุกเรื่องไม่มีความลับ ปรางเลยชอบอยู่บ้านมากกว่า
 
ส่วนเรื่องเพื่อน ปรางบอกว่าตอนนี้ปรางอยู่ปีสอง ทำตัวเหมือนปีหนึ่งไม่ได้แล้ว ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับเพื่อนๆ ด้วย ปรางเพิ่งเรียนรู้ว่าการเดินออกไปกินข้าวด้วยกัน นั่งเล่นโทรศัพท์เงียบๆ ด้วยกันก็ถือว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์ทางสังคมที่ปรางกำลังพยายามปรับตัวอยู่ แม้สังคมจะมีเรื่องดราม่าเยอะแต่ถ้าเรารู้ว่าอะไรควรไม่ควรทุกอย่างก็ไปได้ดี
 
ปรางพูดทิ้งท้ายว่า Generation ไม่ใช่ปัญหา ถ้าเราหันหน้ามาพูดคุยกัน คนแต่ละ Gen มีมุมมองคนละอย่าง เพราะเราถูกเลี้ยงดูมาต่างกัน เราต่างมีข้อเสียแต่ถ้าเราทั้งสองฝ่ายยอมรับข้อผิดพลาดและเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน ทุกอย่างมีทางออกเสมอ

ฟังปรางพูดจบพี่รู้สึกว่างานของตัวเองในฐานะแม่กำลังงวดลงทุกวัน ของขวัญของคนเป็นแม่คงไม่มีอะไรสำคัญเท่าวันที่ลูก “คิดได้ด้วยตัวเอง” ส่วนของขวัญวันเกิดที่เยี่ยมยอดที่สุดของลูกคือการได้เห็นแม่พัฒนาตัวเองทุกวัน
 
วันนี้เมื่อ 20 ปีก่อนแม่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าหนูเพราะฤทธิ์ยาสลบ แต่วันนี้แม่ได้มองหนูด้วยสองตาของแม่เอง แม่รู้ว่าเงาของพ่อและแม่จะอยู่ในตัวหนูตลอดไป ขอให้สนุกกับโลกที่กว้างใหญ่และเบิกบานใจกับทุกเส้นทางที่หนูเลือกเดินค่ะ
 
รักหนู
แม่
26/8/61

​บริษัท เดอะ ทรี เวิลด์ส ครีเอเตอร์ จำกัด
LINE ID : the3worldscreator
Facebook : www.facebook.com/the3worldscreator
Tel. 093-2459985, 02-5309150
Fax. 02-5309150

---