Inner Journey
เมืองต้องไป....ฮอกไกโด (ตอนที่6)
ความเป็นไปได้ใหม่เริ่มปรากฏขึ้น ปัญญ์รีบอ่าน review ร้านที่เราจะไปว่าคนอื่นพูดถึงรสชาติและข้อดีที่เราควรทุ่มความพยายามเพื่อแลกกับการกินบุฟเฟต์มื้อนี้ว่าอะไร
ปรางเริ่มหาร้านอื่นในละแวกนั้นที่เป็นบุฟเฟต์ขาปูยักษ์เหมือนกันแต่มีกฎที่ยืดหยุ่นกว่า เราสามารถเข้าไปยืนรอคิวได้เลยแบบไม่ต้องจองล่วงหน้าและชำระเงินด้วยบัตรเครดิตได้ โดยไม่ต้องวิ่งแลกเงิน
ปัญญ์อ่านให้ฟังว่า มีคนมากินแล้วบอกว่ากินยากมากเพราะปูถูก freeze จนเป็นน้ำแข็ง แม้จะหั่นชิ้นเล็กๆ เพื่อให้ปิ้งง่ายแต่ก็กินได้ไม่จุใจเพราะกว่าปูจะสุกก็ใกล้หมดเวลาแล้ว ร้านจำกัดเวลาที่ 90 นาที ตอนปูสุกนึกว่าจะอร่อย เนื้อค่อนข้างเค็มเหมือนปูค้างคืน ปูไม่สดเนื้อไม่หวาน
ปรางอ่านรีวิวของร้านใหม่ว่าไปยืนรอคิวได้เลย กินได้ไม่อั้นได้ปูขาใหญ่ๆ ทั้งตัว แต่ราคาแพงกว่าร้านนี้ 40% ปัญญ์บอกว่ามีอีก 2-3 คอมเมนท์ที่คล้ายกัน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายที่มากินแล้วไม่ชอบ ไม่แนะนำเพราะไม่คุ้มราคา แต่ถ้าเป็นผู้หญิงจะบอกว่าอร่อยมาก คุ้มสุดๆ
พี่บอกว่างั้นเราเปลี่ยนร้านเลย ปรางแซวว่า “แม่เชื่อคนง่ายจัง” พี่บอกลูกว่า “แม่ดูที่เหตุผลและความคุ้มค่าเมื่อเทียบกับความพยายามที่เราทุ่มเทลงไป แม่อยากให้ทุกคนอร่อยกับบุฟเฟต์ในครั้งนี้”
สิ่งที่พี่ไม่ได้บอกทุกคนคือ พี่อยากให้บุฟเฟต์คืนนี้เป็นบรรยากาศของการเฉลิมฉลองเล็กๆ ที่เราได้ฝ่าฝันอุปสรรคมาด้วยกัน
แล้วความอึดอัดก็คลี่คลายเมื่อพี่สมบูรณ์หันไปบอกลูกว่า “ปรางจองร้านใหม่เลยลูก เดี๋ยวเราไปยืนรอคิวกันได้เข้าได้กี่โมงก็กินตอนนั้น” บรรยากาศในรถกลับมาสนุกเหมือนเดิม ลูกแซวกันเองว่า “วันนี้ไม่ได้หลับเลย ทุกวันต้องหลับยาวจนใกล้ถึงโรงแรม” พี่ชอบบรรยากาศของการเผชิญหน้าและผ่านบางอย่างไปด้วยกันนี้จริงๆ
เราถึงโรงแรมตอนทุ่มนิดๆ ขำดีเรามัวแต่หาทางออกกับบุฟเฟต์มื้อนี้จนลืมแวะเข้าห้องน้ำระหว่างทางที่เรามักทำเป็นประจำ ปรางใช้ google map พาไปที่ร้านที่ตั้งอยู่บนชั้น 12 ของตึกที่มีสัญลักษณ์ไข่ไก่สีทองหน้าตึก
โชคดีที่ร้านมีโต๊ะว่าง เราได้นั่งโต๊ะติดริมหน้าต่างตามที่หนังสือแนะนำไว้ว่า “ถ้าโชคดีคุณจะได้นั่งชมวิวเมืองริมหน้าต่าง” หนังสือบอกไว้ด้วยว่าแม้ราคาจะแพงกว่าแต่คุ้มค่าในเชิงของปริมาณและคุณภาพ
บริกรส่งเมนูมาให้เลือก พี่ชะโงกหน้าไปดูโต๊ะข้างๆ ที่พ่อแม่ลูก 3 คนนั่งกินขาปูยักษ์จานใหญ่ที่ทางร้านเสิร์ฟตามจำนวนคนกันอย่างเอร็ดอร่อย พี่อยากให้ทุกคนกินปู 3 ชนิดเลยสั่งทีเดียว 5 ชุดเพราะคิดไปเองว่า มา 5 คน ทางร้านคงจัดปูมาตามปริมาณคนเหมือนที่หนังสือบอก
เนื่องจากบริกรพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ปรางช่วยสอบถามให้ พี่หันไปยืนยันกับพี่สมบูรณ์ว่าเราจะสั่งเมนูปู 3 ชนิด (ปูขน ปูอลาสก้า และปูอะไรอีก 1 ชนิดจำไม่ได้) บริกรยืนยันเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า เราสั่ง 5 ชุดนะ พี่ยืนยันว่าใช่ แล้วบริกรก็เก็บกรรไกรที่ใช้สำหรับกินปูออกไป ปรางบอกว่าเมนูที่เราสั่งกินได้ 120 นาที อืม! ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้
พี่ชักเอะใจตอนบริกรเอาเตามาตั้ง 5 ชุด ทุกอย่างมี 5 ชุดหมด ยกเว้นกรรไกร เราขอกรรไกรเพิ่มเมื่อเห็นปูทยอยมาเสิร์ฟ และหมายมั่นปั่นมือว่าจะกินขาปูยักษ์จานโตเหมือนโต๊ะข้างๆ อาหารทยอยเสิร์ฟมาทีละ 5 ชุด ปริมาณพอดีคน พี่คุยกับลูกว่าเขาคงต้องเสิร์ฟอาหารในเซ็ทให้หมดก่อนแล้วถึงจะเสิร์ฟขาปูยักษ์เหมือนโต๊ะอื่น
กินจนใกล้อิ่มเพิ่งจะรู้ว่าเราสั่งผิดเมนู เราสั่งเป็นอาหารขุดไม่ใช่บุฟเฟต์แบบ all you can eat แบบโต๊ะข้างๆ หรือโต๊ะอื่นๆ มิน่าบริกรเก็บกรรไกรขึ้นเพราะมีแต่ก้ามปู ไข่หอยเม่น ขาปูอลาสก้าที่ต้มเป็นน้ำซุป ปูอบชีส ซูชิขาปูและเทมปุระปูเท่านั้น
ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกว่าอย่างไร ถามว่าเสียใจไหม ก็รู้สึกเสียใจปนขำที่อุตส่าห์ดั่งด้นมาจนถึงที่หมายแต่มาตกม้าตายตอนจบ เป็นอะไรที่พลิกล็อคมาก พี่คิดว่าถ้าเจ้าของร้านรู้ว่าเราต้องบากบั่นแค่ไหนเพื่อได้กินบุฟเฟต์มื้อนี้ เขาคงดีใจมาก ต้องขอบคุณบทเรียนสำคัญในครั้งนี้ที่ทำให้พี่รู้ว่า “เป้าหมายไม่ได้มีไว้เพื่อพิชิต..แต่มีไว้เพื่อเรียนรู้”
ขากลับออกจากร้าน ปรางหันมาบอกว่า “แม่ พวกเราขอกินบุฟเฟตปูของแม่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ปรางกินปูไม่ค่อยเก่ง ปรางว่าเรากินกันไม่คุ้ม เรา 3 คนอยากกินอย่างอื่นมากกว่า”
ฟังแล้วรู้สึกขอบคุณที่ทุกคนเสียสละและพยายามทำทุกวิถีทางให้ฝันของแม่เป็นจริง ไม่มีใครบ่นว่าแม่ทำพลาดแต่พยายามรักษาบรรยากาศของการกินข้าวด้วยกันให้รื่นเริงแม้ตัวเองไม่ได้ชอบกินปูแม้แต่น้อย
คืนนี้พี่กลับมาเตรียมแพ็คกระเป๋ากลับเมืองไทยในวันรุ่งขึ้น และสัญญากับตัวเองว่าจะกลับไปเขียนประสบการณ์ด้านอื่นๆ ที่พี่ได้เห็นตลอด 3 วันนี้ให้ทุกคนฟังต่อค่ะ
รัก
พี่ณี
18/7/61
บริษัท เดอะ ทรี เวิลด์ส ครีเอเตอร์ จำกัด
LINE ID : the3worldscreator
Facebook : www.facebook.com/the3worldscreator
Tel. 093-2459985, 02-5309150
Fax. 02-5309150
