Biography
Biography.. ชีวิตลิขิตได้
กลับไปย้อนดูภาพตัวเองตอนเรียนวิชา Biography หลักสูตร 5 ปี่ที่อินเดียในมุมมองของคนที่เรียนจบว่า เราได้อะไรจากวิชานี้
ตอนตัดสินใจเรียนวิชานี้รู้เพียงลางๆ ว่าวิชานี้ช่วยทำให้เราเข้าใจชีวิตตัวเองและชีวิตคนอื่นมากขึ้น แต่ไม่เคยรู้ว่าหลักสูตรมีเนิ้อหาอะไรบ้าง เราไปพร้อมความมุ่งมั่นและความตั้งใจเต็มร้อยว่าต้องได้รับคำตอบกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ว่า...
"ทำไมสิ่งนี้ต้องเกิดขึ้นกับเรา"
"ทำไมโลกช่างไร้ความยุติธรรมเช่นนี้"
จำได้ว่าปีแรกจนปีสุดท้ายโดนทุบจนน่วมกลับมาทุกครั้ง ทั้งการเดินทางและโจทย์ของชีวิต ในฐานะนักเรียนต่างชาติคนเดียวของกลุ่ม การเดินทางเป็นสิ่งที่ท้าทายมากเพราะมีสายการบินเดียว ไฟล์เดียวกับผู้โดยสารไทยคนเดียวบนเครื่องในหลายครั้ง ถ้าเราโชคดีก็จะได้เดินทางพร้อมนักเรียนไทยในอินเดียแต่เท่าที่จำได้มีเพียงสองครั้งเท่านั้น
การเดินทางถึงสนามบิน Bangalore และ Hyderabad ตอนเที่ยงคืนไม่สนุกนัก เพราะต้องคอยลุ้นทุกครั้งว่าแท๊กซี่จะพาไปถึงที่พักกี่โมง เนื่องจากที่พักอยู่นอกเมืองเป็นสถานที่ค่อนข้างเปลี่ยวและร้างราผู้คน สิ่งที่ทำให้ใจตุ้มๆ ต่อมๆ ตลอดเวลาคือที่พักใน Hyderabad เปลี่ยนทุกปี
การสื่อสารในช่วงแรกไม่ทันสมัยเท่าวันนี้ กว่าจะติดต่อกับเมืองไทยได้ต้องใช้เวลาหลายวัน เป็นที่กังวลทั้งคนทางบ้านและเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เพราะเรามีเรื่องหวาดเสียวตื่นเต้นทุกครั้งไป จนเรียนปี 4 สามีขอให้เลิกเรียนเพราะไม่มั่นใจในสวัสดิภาพของเรา
ถามตัวเองเหมือนกันว่าลึกๆ แล้วเราอยากได้อะไร ทำไมเราต้องเอาขีวิตมาเสี่ยงขนาดนี้ เพราะฟังเนื้อหาวิชาและหลักสูตรการเรียนการสอนเป็นครั้งแรกแล้วอึ้งว่านี่คือวิชาอะไร... วิชาลิขิตชีวิตตัวเอง!
ครูขยายความต่อว่าวิชานี้ไม่มีคำตอบสำเร็จรูป มีเพียงบทเรียนที่ช่วยให้เราสะท้อนย้อนมองตัวเองว่าทำไมเหตุการณ์ต่างๆ จึงเกิดขึ้นในชีวิตเราซ้ำแล้วซ้ำอีก ครูมีเพียงเครื่องมือที่ทำให้เราเห็นตัวเองชัดขึ้น มีสติมากขึ้นและเลือกเองว่าจะทำอะไรกับชีวิต
ตอนนั้นอึ้งมากเพราะเรามีเรื่องราวหนักหนาที่ต้องการคำตอบเลยมาสมัครเรียน แต่สิ่งที่ได้ยินจากครูช่างห่างไกลจากสิ่งที่เราคาดหวังมาก
"คิดเอง ตัดสินใจเอง รับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง นี่คือหลักสูตรการย้อนมองปรากฏการณ์ในชีวิต หา pattern ว่าทำไมสิ่งนี้จึงเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีกในชีวิต เรียนรู้และเปลี่ยนแปลงมันด้วยตัวเอง" เสียงครูพูดซ้ำอีกครั้ง อืม! หันหลังกลับไม่ได้แล้วสินะ มีทางเดียวเท่านั้นคือเดินหน้าต่อ
แล้วประสบการณ์การเรียนรู้แบบใหม่ก็ค่อยๆ เผยตัวผ่านกระบวนการเรียนรู้แบบกลุ่ม เราเกิดความอัศจรรย์ใจและประหลาดใจอย่างยิ่งว่าในช่วงวัยเดียวกันเราทุกคนในกลุ่มมีเรื่องต่างๆ เกิดขึ้นเหมือนกัน เรื่องบางเรื่องที่คิดว่าโหดร้ายสำหรับเรากลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเรื่องของเพื่อน ทุกอย่างที่เคยคิดว่าชีวิตเราซับซ้อนยุ่งเหยิงไม่ใช่อีกต่อไป ชีวิตมีของขวัญบางอย่างซ่อนอยู่
ทุกวันเราจะมีการบ้านให้กลับมาทบทวนตัวเอง ยิ่งสืบค้นยิ่งค้นพบว่ามีเรื่องราวให้แก้ไขปรับปรุงตัวเองแบบไม่จบสิ้น ที่สำคัญคือยังมีเรื่องราวที่ยังไม่รู้อีกมหาศาลที่เราต้องนำมาพัฒนาชีวิตตัวเอง เราเริ่มเห็นความผิดพลาดเป็นโอกาสให้ตัวเองเติบโตเพื่อรับมือกับความท้าทายใหม่ๆ ในอนาคต
เราสนุกกับการเรียนรู้มากขึ้นทุกปีและวางใจที่จะได้เห็นคำตอบที่เฝ้าถามมานานไปปรากฏอยู่ในบทเรียนปี 2 บ้าง ปี 3 บ้าง จำได้ว่าเสียน้ำตาทุกครั้งที่เรียนและปัญหาที่ยากที่สุดเพิ่งได้รับคำตอบเมื่อเรียนปี 4 เทอมสุดท้าย!
เราเริ่มเข้าใจสิ่งที่ครูทั้ง 2 ท่านยืนยันกับพวกเราทุกครั้งว่า "ครูจะไม่ให้คำตอบอะไรกับพวกเธอทั้งสิ้น ขอเพียงให้เธอเฝ้ารอ เพราะคำตอบบางเรื่องมันหนักเกินกว่าที่เธอจะรับฟังมันได้ เมื่อเธอเติบโตและเข้มแข็งพอคำตอบจะปรากฎให้เธอรู้เอง"
ตอนตัดสินใจเรียนวิชานี้รู้เพียงลางๆ ว่าวิชานี้ช่วยทำให้เราเข้าใจชีวิตตัวเองและชีวิตคนอื่นมากขึ้น แต่ไม่เคยรู้ว่าหลักสูตรมีเนิ้อหาอะไรบ้าง เราไปพร้อมความมุ่งมั่นและความตั้งใจเต็มร้อยว่าต้องได้รับคำตอบกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ว่า...
"ทำไมสิ่งนี้ต้องเกิดขึ้นกับเรา"
"ทำไมโลกช่างไร้ความยุติธรรมเช่นนี้"
จำได้ว่าปีแรกจนปีสุดท้ายโดนทุบจนน่วมกลับมาทุกครั้ง ทั้งการเดินทางและโจทย์ของชีวิต ในฐานะนักเรียนต่างชาติคนเดียวของกลุ่ม การเดินทางเป็นสิ่งที่ท้าทายมากเพราะมีสายการบินเดียว ไฟล์เดียวกับผู้โดยสารไทยคนเดียวบนเครื่องในหลายครั้ง ถ้าเราโชคดีก็จะได้เดินทางพร้อมนักเรียนไทยในอินเดียแต่เท่าที่จำได้มีเพียงสองครั้งเท่านั้น
การเดินทางถึงสนามบิน Bangalore และ Hyderabad ตอนเที่ยงคืนไม่สนุกนัก เพราะต้องคอยลุ้นทุกครั้งว่าแท๊กซี่จะพาไปถึงที่พักกี่โมง เนื่องจากที่พักอยู่นอกเมืองเป็นสถานที่ค่อนข้างเปลี่ยวและร้างราผู้คน สิ่งที่ทำให้ใจตุ้มๆ ต่อมๆ ตลอดเวลาคือที่พักใน Hyderabad เปลี่ยนทุกปี
การสื่อสารในช่วงแรกไม่ทันสมัยเท่าวันนี้ กว่าจะติดต่อกับเมืองไทยได้ต้องใช้เวลาหลายวัน เป็นที่กังวลทั้งคนทางบ้านและเพื่อนที่เรียนด้วยกัน เพราะเรามีเรื่องหวาดเสียวตื่นเต้นทุกครั้งไป จนเรียนปี 4 สามีขอให้เลิกเรียนเพราะไม่มั่นใจในสวัสดิภาพของเรา
ถามตัวเองเหมือนกันว่าลึกๆ แล้วเราอยากได้อะไร ทำไมเราต้องเอาขีวิตมาเสี่ยงขนาดนี้ เพราะฟังเนื้อหาวิชาและหลักสูตรการเรียนการสอนเป็นครั้งแรกแล้วอึ้งว่านี่คือวิชาอะไร... วิชาลิขิตชีวิตตัวเอง!
ครูขยายความต่อว่าวิชานี้ไม่มีคำตอบสำเร็จรูป มีเพียงบทเรียนที่ช่วยให้เราสะท้อนย้อนมองตัวเองว่าทำไมเหตุการณ์ต่างๆ จึงเกิดขึ้นในชีวิตเราซ้ำแล้วซ้ำอีก ครูมีเพียงเครื่องมือที่ทำให้เราเห็นตัวเองชัดขึ้น มีสติมากขึ้นและเลือกเองว่าจะทำอะไรกับชีวิต
ตอนนั้นอึ้งมากเพราะเรามีเรื่องราวหนักหนาที่ต้องการคำตอบเลยมาสมัครเรียน แต่สิ่งที่ได้ยินจากครูช่างห่างไกลจากสิ่งที่เราคาดหวังมาก
"คิดเอง ตัดสินใจเอง รับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง นี่คือหลักสูตรการย้อนมองปรากฏการณ์ในชีวิต หา pattern ว่าทำไมสิ่งนี้จึงเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีกในชีวิต เรียนรู้และเปลี่ยนแปลงมันด้วยตัวเอง" เสียงครูพูดซ้ำอีกครั้ง อืม! หันหลังกลับไม่ได้แล้วสินะ มีทางเดียวเท่านั้นคือเดินหน้าต่อ
แล้วประสบการณ์การเรียนรู้แบบใหม่ก็ค่อยๆ เผยตัวผ่านกระบวนการเรียนรู้แบบกลุ่ม เราเกิดความอัศจรรย์ใจและประหลาดใจอย่างยิ่งว่าในช่วงวัยเดียวกันเราทุกคนในกลุ่มมีเรื่องต่างๆ เกิดขึ้นเหมือนกัน เรื่องบางเรื่องที่คิดว่าโหดร้ายสำหรับเรากลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเรื่องของเพื่อน ทุกอย่างที่เคยคิดว่าชีวิตเราซับซ้อนยุ่งเหยิงไม่ใช่อีกต่อไป ชีวิตมีของขวัญบางอย่างซ่อนอยู่
ทุกวันเราจะมีการบ้านให้กลับมาทบทวนตัวเอง ยิ่งสืบค้นยิ่งค้นพบว่ามีเรื่องราวให้แก้ไขปรับปรุงตัวเองแบบไม่จบสิ้น ที่สำคัญคือยังมีเรื่องราวที่ยังไม่รู้อีกมหาศาลที่เราต้องนำมาพัฒนาชีวิตตัวเอง เราเริ่มเห็นความผิดพลาดเป็นโอกาสให้ตัวเองเติบโตเพื่อรับมือกับความท้าทายใหม่ๆ ในอนาคต
เราสนุกกับการเรียนรู้มากขึ้นทุกปีและวางใจที่จะได้เห็นคำตอบที่เฝ้าถามมานานไปปรากฏอยู่ในบทเรียนปี 2 บ้าง ปี 3 บ้าง จำได้ว่าเสียน้ำตาทุกครั้งที่เรียนและปัญหาที่ยากที่สุดเพิ่งได้รับคำตอบเมื่อเรียนปี 4 เทอมสุดท้าย!
เราเริ่มเข้าใจสิ่งที่ครูทั้ง 2 ท่านยืนยันกับพวกเราทุกครั้งว่า "ครูจะไม่ให้คำตอบอะไรกับพวกเธอทั้งสิ้น ขอเพียงให้เธอเฝ้ารอ เพราะคำตอบบางเรื่องมันหนักเกินกว่าที่เธอจะรับฟังมันได้ เมื่อเธอเติบโตและเข้มแข็งพอคำตอบจะปรากฎให้เธอรู้เอง"
|
สิ่งที่ทำให้เรากลับไปเรียนทุกปีคือความรักที่เราได้รับมากมายจากกลุ่มเพื่อน แม้ไม่ค่อยออกไปไหนเพราะเรียนหนัก แต่ทุกครั้งที่มีโอกาสพวกเราจะสนุกกับการออกไปซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับ ซื้อส่าหรี และเสาะหาอาหารอินเดียอร่อยๆ ในแต่ละภาค ชีวิตสนุกขึ้นและได้ซื้อหนังสือดีๆ ราคาถูกทุกครั้งที่กลับเมืองไทย
โชคดีที่การเรียนใน Bangalore ใช้สถานที่เดิมตลอด 5 ปี ทำให้ตัวเองได้ออกเดินสำรวจเส้นทางใหม่ๆ เมื่อมีเวลาและมาสะดุดใจกับป้ายที่ติดบนทางเดินในสวนตั้งแต่เรียนปี 1 ตอนเรียนปีสุดท้ายกลับไปตามหาป้ายนั้นอีกครั้ง ยิ่งอ่านยิ่งพบว่าป้ายนี้สะท้อนและบอกอะไรบางอย่างกับเราตั้งแต่วันแรกที่มา "Two roads diverged in a wood, and I took the one less travelled by, and that had made all the difference." Robert Frost "ถนนสองสายแยกไปในป่า ฉันเลือกถนนสายที่น้อยคนเลือกเดิน และมันทำให้ชีวิตทั้งหมดของฉันแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง" โรเบิร์ต ฟรอส์ท ถามว่าเรียนจบมา 5 ปีแล้วได้อะไร กลับไปนั่งอ่านไดอารี่ที่ครูให้เขียนตั้งแต่ปี 1 เราเขียนว่า |
|
"ภารกิจในชีวิตของตัวเองคืออะไร"
"ทำไมเราจึงเกิดมาเพื่อทำสิ่งนี้"
"ไม่มีคำว่าทำไม่ได้ ขอเพียงลงมือทำ"
"มนุษย์มีศักยภาพมากมายที่รอวันเผยตัว"
"อดทน รอคอย อยู่กับสิ่งที่ไม่รู้ให้ได้"
"ไม่มีคำตอบสำเร็จรูป"
"คิดดี ทำดี พูดดี"
"ไม่มีใครหยุดเราไม่ให้ฝันได้ นอกจากตัวเราเอง"
วันนี้กลับมาอ่านอีกครั้ง เราเข้าใจทุกอย่างกระจ่างขึ้น อดทนรอคอยได้มากขึ้น และเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เราได้เรียนรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยบังเอิญ
ความรู้สึกเสียใจ คับข้องใจว่าชีวิตช่างไร้ความยุติธรรมกลายเป็นเหตุการณ์ที่ต้องจารึกไว้ในชีวิตด้วยความขอบคุณว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นเพื่อเรา เพื่อให้เราค้นพบศักยภาพใหม่ ค้นพบหนทางใหม่ๆ เพื่อให้เราเติบโตและก้าวต่อไป
แก่นแท้ที่สำคัญของทุกเหตุการณ์ในชีวิตคือการทำให้เราได้กลับมาเปิดกล่องของขวัญที่นำติดตัวมาแต่เกิด ...ของขวัญที่เราหลงลืมคือความรัก การให้อภัยและสันติสุขที่คนๆ หนึ่งสามารถมอบให้กับเพื่อนมนุษย์ทุกคนบนโลกได้
ท้ายที่สุดคงต้องขอขอบคุณทุกสรรพสิ่งที่ถูกจัดวางอย่างลงตัวตลอดการเดินทางบนถนนสายที่น้อยคนเลือกเดินเส้นนี้
♡ขอบคุณสามีที่ไปรับไปส่งที่สนามบินตลอด 5 ปีของการเดินทางและดูแลลูกๆ ระหว่างเราไม่อยู่บ้าน
♡ขอบคุณน้องๆ ที่ออฟฟิคทุกคนที่ช่วยดูแลงานระหว่างเราไปเรียน
♡ขอบคุณลูกค้าทุกท่านที่เลื่อนตารางการอบรมออกไปเพื่อรอเรากลับมา
♡ขอบคุณเพื่อนๆ ที่อินเดียที่ต้อนรับเราอย่างอบอุ่น ทำให้เรารู้สึกเสมอว่าได้กลับบ้านอีกหลังที่อยู่คนละฝากฟ้า
♡ขอบคุณเพื่อนนักเรียนศิลปะบำบัดที่เปิดโอกาสให้เราได้แบ่งปันองค์ความรู้และประสบการณ์ทุกครั้งที่กลับถึงเมืองไทย
♡ขอบพระคุณอาจารย์ผู้ประสิทธิประสาทวิชาชีวิตทั้ง 2 ท่าน คืออาจารย์ Marah Evan และ อาจาย์ Karl-Heinz Finke ที่ทำให้เราตระหนักถึงภารกิจที่ยิ่งใหญ่ในฐานะภรรยา แม่ หมอ ครูและผู้นำ
สุดท้ายขอกราบขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองเราให้แคล้วคลาดปลอดภัยและทำให้เราได้ค้นพบหนทางที่เปี่ยมด้วยคุณค่าและความหมายนี้ด้วยตนเอง
รัก
พี่ณี
12/9/59
บริษัท เดอะ ทรีเวิลด์ส ครีเอเตอร์ จำกัด
LINE ID : the3worldscreator
Facebook : www.facebook.com/the3worldscreator
Tel. 02-530-9150,093-245-9985
"ทำไมเราจึงเกิดมาเพื่อทำสิ่งนี้"
"ไม่มีคำว่าทำไม่ได้ ขอเพียงลงมือทำ"
"มนุษย์มีศักยภาพมากมายที่รอวันเผยตัว"
"อดทน รอคอย อยู่กับสิ่งที่ไม่รู้ให้ได้"
"ไม่มีคำตอบสำเร็จรูป"
"คิดดี ทำดี พูดดี"
"ไม่มีใครหยุดเราไม่ให้ฝันได้ นอกจากตัวเราเอง"
วันนี้กลับมาอ่านอีกครั้ง เราเข้าใจทุกอย่างกระจ่างขึ้น อดทนรอคอยได้มากขึ้น และเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น เราได้เรียนรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยบังเอิญ
ความรู้สึกเสียใจ คับข้องใจว่าชีวิตช่างไร้ความยุติธรรมกลายเป็นเหตุการณ์ที่ต้องจารึกไว้ในชีวิตด้วยความขอบคุณว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นเพื่อเรา เพื่อให้เราค้นพบศักยภาพใหม่ ค้นพบหนทางใหม่ๆ เพื่อให้เราเติบโตและก้าวต่อไป
แก่นแท้ที่สำคัญของทุกเหตุการณ์ในชีวิตคือการทำให้เราได้กลับมาเปิดกล่องของขวัญที่นำติดตัวมาแต่เกิด ...ของขวัญที่เราหลงลืมคือความรัก การให้อภัยและสันติสุขที่คนๆ หนึ่งสามารถมอบให้กับเพื่อนมนุษย์ทุกคนบนโลกได้
ท้ายที่สุดคงต้องขอขอบคุณทุกสรรพสิ่งที่ถูกจัดวางอย่างลงตัวตลอดการเดินทางบนถนนสายที่น้อยคนเลือกเดินเส้นนี้
♡ขอบคุณสามีที่ไปรับไปส่งที่สนามบินตลอด 5 ปีของการเดินทางและดูแลลูกๆ ระหว่างเราไม่อยู่บ้าน
♡ขอบคุณน้องๆ ที่ออฟฟิคทุกคนที่ช่วยดูแลงานระหว่างเราไปเรียน
♡ขอบคุณลูกค้าทุกท่านที่เลื่อนตารางการอบรมออกไปเพื่อรอเรากลับมา
♡ขอบคุณเพื่อนๆ ที่อินเดียที่ต้อนรับเราอย่างอบอุ่น ทำให้เรารู้สึกเสมอว่าได้กลับบ้านอีกหลังที่อยู่คนละฝากฟ้า
♡ขอบคุณเพื่อนนักเรียนศิลปะบำบัดที่เปิดโอกาสให้เราได้แบ่งปันองค์ความรู้และประสบการณ์ทุกครั้งที่กลับถึงเมืองไทย
♡ขอบพระคุณอาจารย์ผู้ประสิทธิประสาทวิชาชีวิตทั้ง 2 ท่าน คืออาจารย์ Marah Evan และ อาจาย์ Karl-Heinz Finke ที่ทำให้เราตระหนักถึงภารกิจที่ยิ่งใหญ่ในฐานะภรรยา แม่ หมอ ครูและผู้นำ
สุดท้ายขอกราบขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองเราให้แคล้วคลาดปลอดภัยและทำให้เราได้ค้นพบหนทางที่เปี่ยมด้วยคุณค่าและความหมายนี้ด้วยตนเอง
รัก
พี่ณี
12/9/59
บริษัท เดอะ ทรีเวิลด์ส ครีเอเตอร์ จำกัด
LINE ID : the3worldscreator
Facebook : www.facebook.com/the3worldscreator
Tel. 02-530-9150,093-245-9985
|
|